Ιερά Μονή Αρετίου
Η μονή ιδρύθηκε στα τέλη του 16ου αι. από τον Μάρκο Παπαδόπουλο, ο οποίος της αφιέρωσε και μεγάλη περιουσία, ικανή για την διαβίωση 12 μοναχών. Την ακμή της κατά τον 17ο αι. βεβαιώνουν τα νοταριακά έγγραφα τα οποία αναφέρονται σε πλήθος συναλλαγών της με άλλα μοναστήρια ή ιδιώτες. Παρά την καταστροφή της από τους Τούρκους κατά την επανάσταση του 1821, συνέχισε τη λειτουργία της, ανακαινίζοντας στα τέλη του 19ου αι. μέρος των κτισμάτων της, έως το 1930 οπότε κρίνεται διαλυτέα. Το 1955-56 η μονή επανιδρύεται, ενώ τη δεκαετία του 1990 αναστηλώνεται στο σύνολό της. Το κτηριακό συγκρότημα αναπτύσσεται κλιμακωτά λόγω του κεκλιμένου εδάφους και διαρθρώνεται γύρω από δύο αυλές. Γύρω από τη μικρότερη, τη νότια, όπου βρίσκεται και η κύρια είσοδος αναπτύσσονται οι εργαστηριακοί και βοηθητικοί χώροι, όπως το ελαιοτριβείο, το πατητήρι και οι στάβλοι. Στην κεντρική αυλή βρίσκεται το μεγάλο καθολικό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα που ανακαινίστηκε το 1880-81, και το παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου, πιθανόν ταφικού χαρακτήρα. Γύρω από το καθολικό σε διώροφα κτίσματα στεγάζονται τα κελλιά και οι υπόλοιποι κύριοι χώροι της μονής. Στο καθολικό διασώζονται αξιόλογες εικόνες της Κρητικής Σχολής, του 17ου αι., με σημαντικότερες την Αγία Τριάδα, την Κυρία των Αγγέλων και την Πεντηκοστή, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν από το χέρι του ίδιου ανώνυμου ζωγράφου.
